CORRECT LYRICS
Lyrics : Εφιάλτες (Efialtes)
Κοιταζω πισω μου ερημια,αγνωστα τα παντα γυρω μου
Σκοταδι εχει παντου μα κατι νιωθω τριγυρω μου
Που ειμαι και πως βρεθηκα,εδω φιλε φοβαμαι
Και οι σκιες που με κοιτανε στα ματια κατι ζητανε
Θελουν κατι να μου πουν μα δεν τις καταλαβαινω
Οριονται μα στα αυτια μου φτανει κατι ξενο
Αντιλαμβανομαι οτι εκφραζουν πολυ πονο
Πονο που ερχεται απο βαθια πισω στον χρονο
Και νιωθω φρικη ,νιωθω ενα ριγος με τυλιγει
Κατι δαιμονικο αρχιζει να με πνιγει
Η ψυχη μου θελει απτο σωμα μου να φυγει
Και μετά βίας την κραταω λιγη λιγη
Καθως χανω τις αισθησεις μου πεφτω στο πατωμα
Και ξαφνικα οσφραίνομαι χωμα και μαρμαρα
Τοτε καταλαβαινω που βρισκομαι ξεκαθαρα
Και η ψυχη μου ανασηκωνεται σαν φαντασμα
Τωρα οι κραυγες δεν ειναι ακαταλαβιστηκες
Και με ρωτουσανε μικρε γιατι φοβηθηκες
Και ενω ακομα δεν ηξερα τι συμβαινει
Ηταν σαν να εβλεπα πως ητανε οταν καποιος πεθαινει
Ετρεμα να ρωτησα αν και εγω ειχα πεθανει
Οσο οι σκιες μου λεγανε οσα τους εχουν κανει
Πως τους ξεχασαν με τον καιρο συγγενεις και φιλοι
Μονους,χωρις να τους αναβει κανεις το καντιλι
Πλεον διχως συντροφια απο οσους αγαπουσαν
Απο οσους εταξαν πως δεν θα τους ξεχνουσαν
Γιαυτο και αυτες πλεον τις νυχτες αγρυπνουσαν
Ουρλιαζοντας ,μηπως και τις ακουγαν
Ομως τιποτα γιαυτο και με παρακαλεσαν
Σε οποιον δω να του πω ποσο πολυ τις πονεσαν
Και προσταξαν την ψυχη μου να γυρισει στο σωμα
Ανοιγω ματια και ιδρωμενος ξυπναω μεσα στο στρωμα
Απόγευμα και γύρω μου παίζουνε μπάλα μεγάλα παιδιά βρίσκομαι στης γειτονιάς την παιδική χαρά
Γύρω μου μάνες μικρές μεγάλες κάτι γκραφιτάδες και κάτι τυπάδες που που μαλλον με κυάλια την βλέπουν μάγκες όλα ήσυχα κλασικό απόγευμα φθινοπώρου βλέπω ένα κακογραμμένο ταγκ ΝΤΟΠΑΖ δικό μου,δικό μου δικός μου ο γραφικός χαρακτήρας μα δεν μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου να το κάνει και τέλος πάντων αρχίζουν να σκάνε ψιχάλες πάνω μου κοιτάω τον ουρανό μαύρα σύννεφα σκάνε παντού τα παιδιά το έχουν ψιλιαστεί έχουν φύγει για αλλού και οι μανάδες φυγάδεψαν τα τέκνα τους με κινήσεις πανικού πρέπει να φύγω απ' εδώ μα με την πρώτη κίνηση μου νιώθω το πόδι νεκρό αυτό δεν είναι καλό γιατί δεν μπορώ να κουνηθώ
Ώσπου ένας μαυροντυμένος σκάει από τον ουρανό είμαι το πεπρωμένο σου και βλέπω να μένεις στο ίδιο παγκάκι κολλημένος ως το τέλος σου με το μυαλό που έχεις κάνε κάτι για το μέλλον σου τα χρόνια περνάνε σε λίγο δεν θα είμαι στο χέρι σου και εξαφανίζεται βλέπω μια λάμψη μόλις ξύπνησα γιατί η μάνα τη λάμπα πάνω μου έχει ανάψει πρέπει να γράψω ραπ τι κάνεις η ώρα έχει περάσει και απλά απαντάω ποιητικά πως μόλις έχει φτάσει
Η ωρα τρεις παρα παλι ξυπναω ιδρωμενος
Λες και η ψυχη μου βγαινει απ το κορμι μου τοσο τρομαγμενος
Το ρολοι κολλημενο η ωρα δεν κυλαει καποιος δαιμονας μεσα στο δωματιο τριγυρναει
Νιωθω κρυο το βλεμμα του με κοβει στα δυο δεν μπορει καποιος μου κανει ενα κακογουστο αστειο
Με κοιταει ολο το βραδυ με κυνηγαει εχω ξυπνησει δακρυσμενος και η καρδια μου ποναει
Τεσσερις τοιχοι γυρω μου μοιαζουν με φυλακη μια διεστραμενη αρρωστη σιωπη επικρατει
Παγωμενο το δωματιο αλλα ητανε απλα ενας εφιαλτης ολα ειναι καλα
Τοτε σπαει η σιωπη καποιος απο πισω μου γελαει δεν το πιστευω γαμωτο κατι στην πλατη με ακουμπαει
Γυριζω αποτομα μου κοβονται τα ποδια αρχιζω να τρεμω απο τα γονατα μεχρι τα δοντια
Τι ειναι αυτο οχι ρε γαμω ειμαι εγω δακρυσμενος με ενα χαμογελο σατανικο κραταω μια λαμψη σε δυο ματωμενα χερια
Μου εχει κοπει η ανασα στο λαιμο νιωθω μαχαιρια μαζευω το κουραγιο μου το θαρρος μου μου λεω γιατι ειμαι δακρισμενος
Τι κραταω γιατι κλαιω παλι γελαει δεν μου απανταει μου δειχνει επειδικτικα την λαμψη που κραταει
Τρελαινομαι αρχιζω να φωναζω δυνατα αυτος ηρεμος κουναει το κεφαλι αρνητικα
Ουρλιαζω στα μουτρα απαντα που να σε παρει μα δεν ακουγεται τιποτα και περνω χαμπαρι ή αυτος ειναι κουφος ή εγω ειμαι μουγγος ή δεν υπαρχει τιποτα και απλα ειμαι τρελος
Ξαναγελαει απανταει δυστυχως ακουω στιχους απ τα χερια του να βγαινουν απ το φως μου εχει κλεψει την ζωη την μουσικη την φωνη βουρκωνω και κλαιω τωρα σαν μικρο παιδι
Και τωρα τι τωρα μου λεει σιωπη εισαι και εσυ ενα ακομα ταλεντο που θα θαφτει
Ουρλιαζω κλαιω δεν μπορω να κρατηθω δωσε μου πισω την φωνη μου κοντευω να τρελαθω
Εγω γι αυτο γεννηθηκα γι αυτο ζω ν αφησω κατι οταν φυγω απ το κοσμο αυτο τοτε ακουμε καλα και καθαρισε το μυαλο σου εχω ερθει κοντα σου για το καλο σου σημερα συναντησες τον πιο μεγαλο εχθρο σου σημερα γνωρισες τον χειροτερο εαυτο σου
Σκοταδι εχει παντου μα κατι νιωθω τριγυρω μου
Που ειμαι και πως βρεθηκα,εδω φιλε φοβαμαι
Και οι σκιες που με κοιτανε στα ματια κατι ζητανε
Θελουν κατι να μου πουν μα δεν τις καταλαβαινω
Οριονται μα στα αυτια μου φτανει κατι ξενο
Αντιλαμβανομαι οτι εκφραζουν πολυ πονο
Πονο που ερχεται απο βαθια πισω στον χρονο
Και νιωθω φρικη ,νιωθω ενα ριγος με τυλιγει
Κατι δαιμονικο αρχιζει να με πνιγει
Η ψυχη μου θελει απτο σωμα μου να φυγει
Και μετά βίας την κραταω λιγη λιγη
Καθως χανω τις αισθησεις μου πεφτω στο πατωμα
Και ξαφνικα οσφραίνομαι χωμα και μαρμαρα
Τοτε καταλαβαινω που βρισκομαι ξεκαθαρα
Και η ψυχη μου ανασηκωνεται σαν φαντασμα
Τωρα οι κραυγες δεν ειναι ακαταλαβιστηκες
Και με ρωτουσανε μικρε γιατι φοβηθηκες
Και ενω ακομα δεν ηξερα τι συμβαινει
Ηταν σαν να εβλεπα πως ητανε οταν καποιος πεθαινει
Ετρεμα να ρωτησα αν και εγω ειχα πεθανει
Οσο οι σκιες μου λεγανε οσα τους εχουν κανει
Πως τους ξεχασαν με τον καιρο συγγενεις και φιλοι
Μονους,χωρις να τους αναβει κανεις το καντιλι
Πλεον διχως συντροφια απο οσους αγαπουσαν
Απο οσους εταξαν πως δεν θα τους ξεχνουσαν
Γιαυτο και αυτες πλεον τις νυχτες αγρυπνουσαν
Ουρλιαζοντας ,μηπως και τις ακουγαν
Ομως τιποτα γιαυτο και με παρακαλεσαν
Σε οποιον δω να του πω ποσο πολυ τις πονεσαν
Και προσταξαν την ψυχη μου να γυρισει στο σωμα
Ανοιγω ματια και ιδρωμενος ξυπναω μεσα στο στρωμα
Απόγευμα και γύρω μου παίζουνε μπάλα μεγάλα παιδιά βρίσκομαι στης γειτονιάς την παιδική χαρά
Γύρω μου μάνες μικρές μεγάλες κάτι γκραφιτάδες και κάτι τυπάδες που που μαλλον με κυάλια την βλέπουν μάγκες όλα ήσυχα κλασικό απόγευμα φθινοπώρου βλέπω ένα κακογραμμένο ταγκ ΝΤΟΠΑΖ δικό μου,δικό μου δικός μου ο γραφικός χαρακτήρας μα δεν μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου να το κάνει και τέλος πάντων αρχίζουν να σκάνε ψιχάλες πάνω μου κοιτάω τον ουρανό μαύρα σύννεφα σκάνε παντού τα παιδιά το έχουν ψιλιαστεί έχουν φύγει για αλλού και οι μανάδες φυγάδεψαν τα τέκνα τους με κινήσεις πανικού πρέπει να φύγω απ' εδώ μα με την πρώτη κίνηση μου νιώθω το πόδι νεκρό αυτό δεν είναι καλό γιατί δεν μπορώ να κουνηθώ
Ώσπου ένας μαυροντυμένος σκάει από τον ουρανό είμαι το πεπρωμένο σου και βλέπω να μένεις στο ίδιο παγκάκι κολλημένος ως το τέλος σου με το μυαλό που έχεις κάνε κάτι για το μέλλον σου τα χρόνια περνάνε σε λίγο δεν θα είμαι στο χέρι σου και εξαφανίζεται βλέπω μια λάμψη μόλις ξύπνησα γιατί η μάνα τη λάμπα πάνω μου έχει ανάψει πρέπει να γράψω ραπ τι κάνεις η ώρα έχει περάσει και απλά απαντάω ποιητικά πως μόλις έχει φτάσει
Η ωρα τρεις παρα παλι ξυπναω ιδρωμενος
Λες και η ψυχη μου βγαινει απ το κορμι μου τοσο τρομαγμενος
Το ρολοι κολλημενο η ωρα δεν κυλαει καποιος δαιμονας μεσα στο δωματιο τριγυρναει
Νιωθω κρυο το βλεμμα του με κοβει στα δυο δεν μπορει καποιος μου κανει ενα κακογουστο αστειο
Με κοιταει ολο το βραδυ με κυνηγαει εχω ξυπνησει δακρυσμενος και η καρδια μου ποναει
Τεσσερις τοιχοι γυρω μου μοιαζουν με φυλακη μια διεστραμενη αρρωστη σιωπη επικρατει
Παγωμενο το δωματιο αλλα ητανε απλα ενας εφιαλτης ολα ειναι καλα
Τοτε σπαει η σιωπη καποιος απο πισω μου γελαει δεν το πιστευω γαμωτο κατι στην πλατη με ακουμπαει
Γυριζω αποτομα μου κοβονται τα ποδια αρχιζω να τρεμω απο τα γονατα μεχρι τα δοντια
Τι ειναι αυτο οχι ρε γαμω ειμαι εγω δακρυσμενος με ενα χαμογελο σατανικο κραταω μια λαμψη σε δυο ματωμενα χερια
Μου εχει κοπει η ανασα στο λαιμο νιωθω μαχαιρια μαζευω το κουραγιο μου το θαρρος μου μου λεω γιατι ειμαι δακρισμενος
Τι κραταω γιατι κλαιω παλι γελαει δεν μου απανταει μου δειχνει επειδικτικα την λαμψη που κραταει
Τρελαινομαι αρχιζω να φωναζω δυνατα αυτος ηρεμος κουναει το κεφαλι αρνητικα
Ουρλιαζω στα μουτρα απαντα που να σε παρει μα δεν ακουγεται τιποτα και περνω χαμπαρι ή αυτος ειναι κουφος ή εγω ειμαι μουγγος ή δεν υπαρχει τιποτα και απλα ειμαι τρελος
Ξαναγελαει απανταει δυστυχως ακουω στιχους απ τα χερια του να βγαινουν απ το φως μου εχει κλεψει την ζωη την μουσικη την φωνη βουρκωνω και κλαιω τωρα σαν μικρο παιδι
Και τωρα τι τωρα μου λεει σιωπη εισαι και εσυ ενα ακομα ταλεντο που θα θαφτει
Ουρλιαζω κλαιω δεν μπορω να κρατηθω δωσε μου πισω την φωνη μου κοντευω να τρελαθω
Εγω γι αυτο γεννηθηκα γι αυτο ζω ν αφησω κατι οταν φυγω απ το κοσμο αυτο τοτε ακουμε καλα και καθαρισε το μυαλο σου εχω ερθει κοντα σου για το καλο σου σημερα συναντησες τον πιο μεγαλο εχθρο σου σημερα γνωρισες τον χειροτερο εαυτο σου
