CORRECT LYRICS
Lyrics : Ένα Ποτήρι Αδιαφορίας (Ena Potiri Adiaforias)
Καμιά φορά θέλω να βάλω φωτιά σε ό,τι γράφω
Ποιος νοιάστηκε για μένα και τι έχω να πω
Ένα ποτήρι αδιαφορίας, εβίβα κι άσπρο πάτο
Και όταν κλείσεις άσε με εδώ να κοιμηθώ
Καμιά φορά θέλω να βάλω φωτιά σε ό,τι γράφω
Ποιος νοιάστηκε για μένα και τι έχω να πω
Ένα ποτήρι αδιαφορίας, εβίβα κι άσπρο πάτο
Και όταν κλείσεις άσε με εδώ να κοιμηθώ
Είμαστε οι λίγοι, οι ονειροπαρμένοι στο κυνήγι
Παπούτσια στα καλώδια, πίστη που επείγει
Καντήλια, ευχέλαια, σπασμένοι καθρέφτες
Τις Κυριακές στα πέταλα, όλη τη βδομάδα ψεύτες
Κοιτάμε μουδιασμένοι από την αβεβαιότητα
Μισούμε δικαιολογημένοι απ' την ανισότητα
Ζω και γω τον μύθο μου, σα μικροαστός
Τι κρύβω όμως μέσα μου δεν ξέρει ούτε ο Θεός
Μην τη ψάχνεις, δε σπάω, να λυγίσω μπορεί
Μα ποιος είναι αμαρτωλός ξέρει και να συγχωρεί
Και μπορεί να μας δέσουν βράδυ στην εξώπορτά μας
Γιατί ίσως ό,τι λέμε μεγαλώνει την γενιά μας
Δεν ζήτησα ποτέ αναγνώριση καμία
Απλώς ήθελα να πω του πάρκου την ιστορία
Την ομορφιά στην αγωνία
Την γοητεία στην παρανομία
Και τα λάθη στην πορεία
Ο ψηλός απ' το Ραμπάτ που διαβάζει το κοράνι
Δεν κοιτάει ποιοί είναι άπιστοι και ποιοί μουσουλμάνοι
Θα τον βρείς κάθε απόγευμα στο ίδιο παγκάκι
Και θα σου σπρώξει pitbull αν για φούντα έχεις άκρη
Γράφω με τη σοβαρότητα μικρού απ' το ισόγειο
Γεννήθηκα και λέω να πεθάνω στη Μεσόγειο
Ελλάδα, ρε κλάμα, ναρκώτικα και δράμα
Ευχολόγια που σβήνουνε 7 μέρες τη βδομάδα
Γυμναζόμαστε για να καταστραφούμε από τροφές
Φάρμακα, αντιβιοτικά και συνταγές
Εδώ δεν έχει ασυλίες και του παππού ιστορίες
Εδώ έχει λευκά κελιά και λίγο φιλίες
Στην οδό αβύσσου, στον αριθμό 0
Έκτακτο ελληνικό ανακοινωθέν
Σ' ένα ξερονήσι λέει γεννήθηκαν οι βάρβαροι
Σωπαίνανε οι λύκοι γιατί ούρλιαζαν οι άνθρωποι
Ποιος νοιάστηκε για μένα και τι έχω να πω
Ένα ποτήρι αδιαφορίας, εβίβα κι άσπρο πάτο
Και όταν κλείσεις άσε με εδώ να κοιμηθώ
Καμιά φορά θέλω να βάλω φωτιά σε ό,τι γράφω
Ποιος νοιάστηκε για μένα και τι έχω να πω
Ένα ποτήρι αδιαφορίας, εβίβα κι άσπρο πάτο
Και όταν κλείσεις άσε με εδώ να κοιμηθώ
Είμαστε οι λίγοι, οι ονειροπαρμένοι στο κυνήγι
Παπούτσια στα καλώδια, πίστη που επείγει
Καντήλια, ευχέλαια, σπασμένοι καθρέφτες
Τις Κυριακές στα πέταλα, όλη τη βδομάδα ψεύτες
Κοιτάμε μουδιασμένοι από την αβεβαιότητα
Μισούμε δικαιολογημένοι απ' την ανισότητα
Ζω και γω τον μύθο μου, σα μικροαστός
Τι κρύβω όμως μέσα μου δεν ξέρει ούτε ο Θεός
Μην τη ψάχνεις, δε σπάω, να λυγίσω μπορεί
Μα ποιος είναι αμαρτωλός ξέρει και να συγχωρεί
Και μπορεί να μας δέσουν βράδυ στην εξώπορτά μας
Γιατί ίσως ό,τι λέμε μεγαλώνει την γενιά μας
Δεν ζήτησα ποτέ αναγνώριση καμία
Απλώς ήθελα να πω του πάρκου την ιστορία
Την ομορφιά στην αγωνία
Την γοητεία στην παρανομία
Και τα λάθη στην πορεία
Ο ψηλός απ' το Ραμπάτ που διαβάζει το κοράνι
Δεν κοιτάει ποιοί είναι άπιστοι και ποιοί μουσουλμάνοι
Θα τον βρείς κάθε απόγευμα στο ίδιο παγκάκι
Και θα σου σπρώξει pitbull αν για φούντα έχεις άκρη
Γράφω με τη σοβαρότητα μικρού απ' το ισόγειο
Γεννήθηκα και λέω να πεθάνω στη Μεσόγειο
Ελλάδα, ρε κλάμα, ναρκώτικα και δράμα
Ευχολόγια που σβήνουνε 7 μέρες τη βδομάδα
Γυμναζόμαστε για να καταστραφούμε από τροφές
Φάρμακα, αντιβιοτικά και συνταγές
Εδώ δεν έχει ασυλίες και του παππού ιστορίες
Εδώ έχει λευκά κελιά και λίγο φιλίες
Στην οδό αβύσσου, στον αριθμό 0
Έκτακτο ελληνικό ανακοινωθέν
Σ' ένα ξερονήσι λέει γεννήθηκαν οι βάρβαροι
Σωπαίνανε οι λύκοι γιατί ούρλιαζαν οι άνθρωποι
