اگه قد من کشیده بودی
نمیتونستی تکون بخوری از نعشگی درد
زندگیم ادامه داره اما
هنوزم حمل میکنم توی سینه خستگی مرگ و
لحظه های غمگین دفترامو ,یادمه رفتنارو
من اگه سخته برام از محلا هم چون
یادمه قبلا ها رو
رو سیاهم پیش موهای سفیدم
پیش کودک درونم پیش به موقع رسیدن
جلو سیگارای کشیدم
جلو سیاهی ریه هام
و آرامش که طرفش نمیرم
هرچی عجله میکردم دیر میشد باز
یه تولد توی تنم پیر میشد باز
وقتی گوشت روح من و میبرید
این رنج بی وجدان سیر میشد باز
خوشحالی چه باختی میداد
وقتی اخمم روحامو آشتی میداد
روانیم ولی دنیا منو عادی میخواست
نمیرقصید بهش میگفتم ساز چی میخوای ها؟
دنیا به ساعت اتاق من خوابیده
کرختی بهم پا میده
راه میره باهام بهم جا میده
خوشبینی وا میره تا میشه
فردا واسه دیدنم صابون دل مارو
سوهانه رو ساییده